περί βοτάνων

Η φωτό δανεική από τη Νατάσσα.

Mε αφορμή το προηγούμενο όμορφο ποστ της Νατάσσας, θέλησα να πω κάποιες σκέψεις περί βοτανοπωλείων και συναφών ici en Grèce.

Αναμφίβολα, όλοι κάπου έχουμε διαβάσει για τον πλούτο και την ποικιλότητα της ελληνικής χλωρίδας, παρόλα αυτά, η συντριπτική πλειονότητα των ραφιών των ελληνικών σπιτιών στρέφεται γύρω από το κουαρτέτο τσάι του βουνού, χαμομήλι, ρίγανη, θυμάρι. Δεν αποκλείεται μάλιστα, τα ροφήματα χαμομηλιού ή τίλιου στο σπίτι μας να είναι της lipton! (μπράντα της πολυεθνικής Unilever)…

Mα πάλι γκρινιάζεις; Υπερβάλλω; Μπορεί.. Αλλά πολύ αμφιβάλλω για το πόσοι από αυτούς που μένουν κοντά στη φύση μπορούν να αναγνωρίζουν ή να γνωρίζουν τις ιδιότητες της αχιλλείας, του σαμπούκου ή του εκουιζέτου που αφθονούν στην ελληνική φύση και είναι βότανα θαυμαστά.

Αντίθετα, οι Γάλλοι γνωρίζουν, αυτοί καθιέρωσαν την αρωματοθεραπεία άλλωστε..

Οι συνέπειες της άγνοιάς μας περί βοτάνων είναι πολλές. Δε θα σταθώ στα οικονομικά οφέλη και τις ευκαιρίες απασχόλησης που θα υπήρχαν από την ήπια εκμετάλλευση των άγριων βοτάνων ή από τη συστηματική καλλιέργεια κάποιων άλλων. (Βλέπε καλλιέργεια λεβάντας στη Γαλλία ή στη γειτονική μας Βουλγαρία, όπου εξάγουν σε όλο τον κόσμο).

Θα σταθώ στα ελληνικά βοτανοπωλεία. Για όσους ασχολούνται, ξέρουν πως ο παράδεισος των βοτανομαγαζιών στην Αθήνα είναι η οδός Ευριπίδου. Εκεί μπορείς να βρεις σχεδόν τα πάντα. Αλλά...
Η ζήτηση ενός βοτάνου από ένα ελληνικό μαγαζί, μοιάζει με χαζοσυνταγή ντεμέκ μάγειρα, κάπως έτσι: «Θα ανακατέψεις το βιτάμ με το φαρινάπ...» Η ισοπέδωση της πρώτης ύλης.
Έτσι και στο βοτανοπωλείο: «Θέλω λεβάντα»
Αν είναι ΒΙΟ ή συμβατικής καλλιέργειας, αν είναι angustifolia ή latifolia (έχουν άλλες ιδιότητες βρε αδερφέ), αν την έχουν αναμίξει με τη φθηνότερη λεβαντίνη, αν είναι Γαλλίας, Βουλγαρίας ή (το πιθανότερο) Κίνας, δεν το ξέρει κανείς, ούτε ο πωλητής. Ο μόνος που το ξέρει είναι ο ιδιοκτήτης και ο λογιστής που καταχωρεί το τιμολόγιο αγοράς.

Γι’ αυτό μου άρεσε το ποστ της Νατάσσας. Ναι, αξίζει στο Παρίσι, εκτός από τον Hermes, να πάει κάποιος που έχει το μεράκι και σε ένα βοτανοπωλείο και δε μιλώ μόνο γι’αυτό στο Κλισύ. Είναι γνώστες. Εκεί έχουν και την ευγένεια (ή μήπως την υποχρέωση;) να αναγράφουν τα υλικά και τις αναλογίες στα έτοιμα μίγματα.

Γιατί η γκουρμεδιά ποιότητα δεν είναι προνόμιο των μπακάλικων και των φαγάδικων.